به قلم آرتور کریستن سن (درگذشت: 1945 م)
(در عهد ساسانیان) اصل تعدد زوجات اساس تشکیل خانواده به شمار می رفت. در عمل، عده زنانی که مرد می توانست داشته باشد، به نسبت استطاعت او بود. ظاهرا مردمان کم بضاعت به طور کلی بیش از یک زن نداشتند.
رئیس خانه (گذگ خوذای- کدخدا) از حق ریاست دودمان (سرادریه ی دوذگ- سرداری دوده) بهره مند بود. یکی از زنان، سوگلی و صاحب حقوق کامله محسوب شده و او را زن پادشاییها (پادشاه زن) یا «زن ممتاز» می خواندند… در بسی از مباحث حقوقی از مردی که دو زن ممتاز دارد سخن به میان آمده است. هر زنی از این طبقه، عنوان «بانوی خانه» (گذگ بانوگ- کدبانو) داشته است و گویا هر یک از آنها دارای خانه ی جداگانه بوده اند.
منبع: ایران در زمان ساسانیان، ص: 432 ـ 433
